W południowej części Gminy Grunwald znajdują się Pola Grunwaldzkie z Muzeum Bitwy Grunwaldzkiej i Pomnikiem Zwycięstwa Grunwaldzkiego. 

W dniu 15 lipca 1410r. w pobliżu Grunwaldu miała miejsce jedna z największych bitew między Krzyżakami (ok. 21 tys.) pod dowództwem Ulricha von Jungingena a połączonymi siłami polskimi, litewsko-ruskimi i oddziałami czeskimi (ok. 29 tys.) pod wodzą Władysława Jagiełły i.Witolda, zakończona zwycięstwem Polaków i ich sprzymierzeńców. Zginął w niej, obok znacznej liczby Krzyżaków, wielki mistrz zakonu. Bitwa zapoczątkowała zmierzch potęgi zakonu.
 

Każdego roku w rocznicę bitwy (w najbliższą sobotę ok.15 lipca) organizowana jest na wielką skalę inscenizacja Bitwy Pod Grunwaldem. Aby wziąć udział w bitwie lub zobaczyć ją z bliska każdego roku Pola Grunwaldzkie odwiedzają tysiące miłośników rycerstwa.
 

Już z odległości kilku kilometrów widoczny jest pomnik i metalowe maszty usytuowane na najwyższym wzniesieniu terenu, zwanym Wzgórzem Zwycięstwa. Z pomnika granitowego graniastosłupa, spoglądają dwie twarze rycerzy osłonięte częściowo hełmami z przysłonami. Stojące obok 30-metrowe maszty z metalowymi proporcami ze znakami wojskowymi Polski i Litwy symbolizują chorągwie, które zatknięto po zwycięstwie na zdobytym obszarze wroga. Zespół pomnikowy zbudowany został w 1960r. dla upamiętnienia 550 rocznicy bitwy, według projektu konkursowego Jerzego Bandury i Witolda Cęckiewicza. W pobliżu pomnika znajduje się Muzeum Grunwaldzkie, ze zbiorami militarnymi pochodzącymi z badań archeologicznych.
Częścią zespołu pomnikowego jest również amfiteatr na Wzgórzu Zwycięstwa. Jego arenę zajmuje kolista kamienna makieta, która obrazuje rozstawienie wojsk przed bitwą. Oznakowano na niej przypuszczalne miejsca obozów wojskowych oraz miejscowości: Grunwald, Łodwigowo i Stębark.
Pod amfiteatrem mieści się małe muzeum oraz audytorium i salka kinowa, w której można obejrzeć fragmenty filmu "Krzyżacy", zrealizowanego na podstawie powieści Henryka Sienkiewicza, a.także filmy dokumentalno-oświatowe.
Idąc szeroką aleją od parkingu do Wzgórza Zwycięstwa, mijamy nieforemną bryłę obeliska zbudowanego z głazów cokołu pomnika grunwaldzkiego wzniesionego w 1910 roku w Krakowie. Został on zniszczony przez okupanta hitlerowskiego w 1939 roku. Uratowane głazy przekazano na Pola Grunwaldu, by jako "świadectwo wiecznego kultu narodowej przeszłości" symbolicznie realizowało zamysł fundatora, Ignacego Paderewskiego, postawienia monumentu na pobojowisku.
 

Gdy udamy się do ruin kaplicy pobitewnej napotkamy przed nią potężny kamień. Napis objaśnia, że głaz ten, od wieków zwany przez Mazurów "kamieniem Jagiełły" lub "kamieniem królewskim", licznymi podaniami związany był z osobą króla polskiego. Kaplica została postawiona na pobojowisku, jak to stwierdzają dokumenty i poświęcona w 1413 roku. Przetrwała około 100 lat, często odwiedzana przez pielgrzymów.
Ruiny kaplicy pobitewnej, znajdującej się na Polach Grunwaldu są konkretnym dowodem archeologicznym świadczącym o lokalizacji wydarzeń 15 lipca 1410r.
Kaplicę Najświętszej Marii Panny polecił wznieść w roku 1411 pośrodku trójkąta Stębark - Grunwald - Łodwigowo nowy wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego, Henryk von Plauen, wyposażając ją w przedmioty liturgiczne pochodzące z Malborka. Wskutek starań wielkiego mistrza papież wydał, 6 października 1412r., bullę indulgencyjną z odpustem dla wszystkich, którzy nawiedzą kaplicę w oznaczonych dniach świątecznych. Poświęcenie kaplicy odbyło się 12 marca 1413r. Dla jej upiększenia sprowadzono z Malborka obrazy, m.in. N.M. Panny, a także dzwon. W odległości ok. 50-100m od kaplicy znajdowały się mieszkania kapłana zakonnego, sześciu duchownych świeckich oraz uczniów - archeologowie natrafili w tym miejscu na konstrukcje z kamienia podczas prac wykopaliskowych w latach 1958-1960. Przy okazji odsłaniania fundamentów samej kaplicy odkryto pięć grobów zbiorowych, zawierających według wszelkiego prawdopodobieństwa szczątki rycerzy poległych w bitwie grunwaldzkiej (widoczne ślady urazów bitewnych).
 

W roku 1414 (okres ponownej wojny Zakonu z Polską i Litwą) kaplicę strawił pożar. Wnet ją odbudowano i wyposażono w nowe przedmioty liturgiczne, na co dowodem jest spis sporządzony 22 listopada 1416r. przez zakonnego kapłana Jana Keselinga.
Inwentarz z roku 1442 jest pierwszym źródłem mówiącym o istnieniu probostwa  na pobojowisku grunwaldzkim. W tym  czasie kaplica jest bogato wyposażona -  m.in. psałterz, przedmioty ze srebra, krzyż  z kryształu lub ze szlachetnych kamieni  ("brillencreucze") oraz jedwabny welon.  Wymieniane są także chorągwie - lecz są  to jedynie chorągwie kościelne, a nie  sztandary wojenne zdobyte ewentualnie  przez Zakon. Przekazy źródłowe dają świadectwo istnienia probostwa aż po  czasy reformacji. W kronice Szymona  Grunaua (uznawanego przez wielu  badaczy za kontrowersyjnego) czytamy, iż Zakon wznosząc kaplicę uposażył ją  sporym folwarkiem. Kaplica spełniała  funkcje religijne jeszcze w I poł. XVI  wieku. O jej znaczeniu świadczy fakt, iż w 1518r. została odrestaurowana. Nowo odkryte źródła pozwalają stwierdzić, iż kaplica wraz z przynależną do niej ziemią została przejęta w nieznanym nam momencie przez księcia Albrechta Hohenzollerna (1525-1568) i podarowana szlachcicowi Ebertowi von Massbach.
W połowie XVII wieku kaplica została zniszczona przez Tatarów (co dało powód do zbudowania nowego kościoła w Stębarku w 1681r.). Wykonując zarządzenie z 27 sierpnia 1720r. ruinę rozebrano, aby ukrócić "nadużycia rodzące się z przesądów". Mimo tego posunięcia przybywały na to miejsce pielgrzymki ludności z okolicznych domen. W końcu 1797r. właściciel ziemski Albrecht von Brandt podjął starania o wznowienie dawnego przywileju na odbywanie jarmarków w Stębarku. W związku z tym prosił także o zgodę na odbudowanie kaplicy. Prośbę jego władze pruskie jednakże oddaliły.
 

Sezon rozpoczyna się 1 maja, a kończy 15 października. Muzeum czynne jest codziennie od 8:00 - 18:00 . Wejście do muzeum jest płatne, dla chętnych wyświetlany jest film (fragmenty filmu "Krzyżacy" w/g Henryka Sienkiewicza w reżyserii Aleksandra Forda). Na parkingu czekają przewodnicy PTTK doświadczeni emerytowani nauczyciele specjalizujący się w oprowadzaniu młodzieży szkolnej, wystawiają faktury. Na miejscu jest także płatny, dozorowany parking, toalety, sklepy i stoiska handlowe, bar, sklepy z pamiątkami, budka telefoniczna.